Compassiemoeheid, bij mensen die zorgen voor andere mensen

Ieder van ons in een helpend beroep erkent dat we op een bepaald niveau een verschil maken: voor onze gemeenschap, onze kring van vrienden en kennissen, en de families en individuen die we dienen binnen ons vak.

Zullen ze zich alles herinneren wat we hen hebben gegeven op het moment van nood? Misschien niet. Ze kunnen ons bedanken voor het werken ter voorbereiding van de begrafenis, voor de vriendelijkheid die we toonden toen ze het gevoel hadden dat hun leven uit elkaar viel, en als ze contact opnemen, voelen we de voldoening van een goed stuk werk.

Sommigen zullen dat niet doen, en we vellen geen oordeel en gaan door. In normale omstandigheden ervaren we de hele tijd dood en verlies en verdriet, en velen van ons hebben geleerd hoe ze een balans kunnen vinden tussen werk en rust, familie en vrienden.

Maar zodra de pandemie begon, werden we eerstelijnswerkers die contact hadden met families die aan het bijkomen waren van het verlies van een geliefde, bovenop de harde realiteit die traditionele rituelen zoals ceremonies en andere bijeenkomsten om te rouwen aan banden legde.  

Empathie tonen voor onze klanten is altijd een steunpilaar geweest in ons werk als begrafenisondernemer of uitvaartmedewerker, maar dit was anders, zowel in intensiteit als in reikwijdte. Terwijl we ons uitbreidden om onze gemeenschappen te helpen gepaste manieren te vinden om te rouwen, ervoeren we dezelfde angsten als de rest van de wereld.

Angst voor besmetting, angst om het virus over te brengen naar degenen van wie we houden, angst dat onze gemeenschap niet in staat zou zijn om te gaan met de aanval van ziekte en overvolle ziekenhuizen. Misschien waren we ook bezorgd om collega’s die ziek werden, en door dit alles moesten we de manieren waarop we ondersteuning bieden opnieuw uitvinden. Toen er zoveel van ons werd verwacht.  Maar dit is niet alleen tijdens de pandemie, we blijven zorgen met gevaar voor ‘compassiemoeheid’.

We moesten experts worden in het jongleren met onze stress en tegelijkertijd anderen troost bieden. Het woord “comfort” komt van het Latijnse – com, wat “met” betekent, en Fort, wat “kracht” betekent. Letterlijk betekent iemand troost bieden naast hem staan ​​met ‘kracht’ of ‘iemand sterker maken’. 

En dat is wat we het afgelopen jaren hebben gedaan. Maar tegen welke prijs? Omdat we meer zijn dan fysieke wezens, kunnen onze geest en ziel, afhankelijk van het soort traumatische gebeurtenis en de betekenis die we eraan geven, diep gekwetst worden. Dit alles kan leiden tot ‘compassiemoeheid’, een neveneffect van het zorgzame, gevende, en soms overwerkte leven dat we leiden.

Compassiemoeidheid kan stilletjes opkomen, ons vertragen en ons een overweldigd gevoel geven. Het kan ons ook raken als een bakstenen muur: sommigen van ons hebben ervaren dat we op onze maximale capaciteit werkten en plotseling niet verder konden. Hoe graag we het ook willen. Deze moeheid schuilt in ieder die actief en voltijds in de uitvaartsector werkt.

We weten dat abnormale reacties op abnormale situaties, zoals een pandemie of oversterfte, normaal zijn. De afgelopen jaren kunnen alleen worden omschreven als een definitie van abnormale en niemand is immuun voor de impact ervan.

Heb je te maken gehad met een familie die meerdere sterfgevallen heeft gehad om mee te kampen? Heb je de golven van verdriet, verdriet of woede gevoeld als die cliënten toevallig ook vrienden of familie zijn? Dit is gebruikelijk voor velen van ons die op dit gebied werken. Die gevoelens kunnen ons ertoe aanzetten harder te werken dan we gewoonlijk doen en kunnen leiden tot slopende fysieke vermoeidheid. 

Hoewel we misschien niet te vergelijken zijn met wedstrijdatleten of topsporters, doen we er goed aan om te onthouden dat rust of hersteltijd nodig is; een kans voor fysieke, mentale en spirituele vernieuwing.  

We kunnen merken dat we het moeilijk vinden om gedachten te communiceren of beslissingen te nemen die anders automatisch zouden zijn.  Het kan ook zijn dat we bij extreme stress minder goed in staat zijn om problemen op te lossen.  Dit zien we terug bij veel beroepen binnen de zorgsector, maar ook bij de uitvaartmedewerkers.

Velen van ons reageren op deze toegenomen stress door aan het werk te blijven om af te maken wat op een normale werkdag niet kan worden bereikt; we hebben misschien een duwtje of herinnering nodig van een collega of baas terwijl ze ons voorzichtig naar huis sturen. Anderen van ons verlaten het werk misschien met het gevoel dat wat we hebben bereikt gewoon niet genoeg is.  Of gewoon moe zijn, zowel fysiek als mentaal.

Ons hart mag dan groot zijn, het is niet onverwoestbaar en uiteindelijk zal wat we zien, horen, ruiken en aanraken zijn tol eisen.  Erover praten kan wel helpen.  

Hoe vinden we onze veerkracht die ons in staat stelt ons werk als begrafenisondernemers of uitvaartmedewerkers te hervatten en tegelijkertijd onszelf te beschermen?

Als het leven rustig is, als we de tijd hebben om ons voor te bereiden op aankomende stress, kunnen we manieren uitstippelen die voor ons werken; niet elke oplossing werkt voor iedereen. Maar zelfzorg is geen optie: het is een cruciaal onderdeel van wie we zijn als zorgenden in de uitvaartwereld.

Het helpt om het volgende in gedachten te houden:

1. Ken je eigen sterke punten en gaven 
2. Ken uw eigen kwetsbaarheden en triggers 
3. Doe niet meer dan je kan
4. Vraag om hulp, vraag om advies

Onze echte uitdaging is dus om uit te zoeken hoe we kunnen gebruiken wat we van het afgelopen jaren hebben geleerd door onszelf en onze collega’s voor te bereiden op wat de toekomst ook brengt. Het is als het ware kunnen omgaan met een niveau van stress en de stress te kunnen beheersen, om ons werk als zorgenden in de uitvaartsector draagbaar te kunnen houden.

Zonder voorbereiding blijven we, als er een crisis zoals Covid weer uitbreekt, op zoek naar manieren om te overleven. Het vinden van goede vaardigheden om het trauma dat we voelen te verminderen, vereist intentie en het brengt  werk met zich mee, maar deze zelfbeschermende – niet egoïstische – methoden kunnen helpen een deel van onze focus en algeheel welzijn te herstellen.

Enkele tips voor de zorgenden in de uitvaartsector:

1. Vat geprojecteerde woede niet persoonlijk op, veelal is het emotie
2. Adem diep wanneer nodig
3. Beperk de werkuren indien het kan
4. Luisteren naar muziek kan helend werken
5. Verwerk emoties met collega’s, praat over situaties die je meemaakt
6. Neem korte pauzes
7. Neem langere pauzes voor rust en ontspanning
8. Debriefen van moeilijke dossiers kan helpen
9. Vergeet niet gezond te eten, water te drinken en voldoende te slapen