Door klimaatverandering wenden veel mensen zich tot milieuvriendelijke alternatieven, welke zijn deze eigenlijk?

Desmond Tutu

De dood van aartsbisschop Desmond Tutu afgelopen december heeft om vele redenen de grootste krantenkoppen gehaald, niet in de laatste plaats vanwege Tutu’s grote reputatie als pleitbezorger van de apartheid en humanitaire onderwerpen. Maar er was ook een andere reden waarom zijn dood populair was: hij verzocht om zijn stoffelijk overschot te laten “aquamatiseren” en zijn stoffelijke resten te begraven in een eenvoudige houten kist in de St. George’s Cathedral in Kaapstad, Zuid-Afrika.

Aquamatie of resomeren

Ondanks de hypermoderne naam is aquamatie (ook bekend als alkalische hydrolyse) een vrij eenvoudige manier om water, warmte en alkalische chemicaliën te gebruiken om de ontbinding van het lichaam te versnellen. Voor het eerst gebruikt in 1995 om menselijke resten die aan de wetenschap zijn geschonken veilig te beheren, is de belangrijkste trekpleister van aquamation tegenwoordig dat het 90 procent minder koolstofemissies produceert dan crematie met vlammen. Een uitvaartcentrum in Florida begon het in 2011 als begrafenisdienst aan te bieden en in de afgelopen 10 jaar hebben voorstanders van aquamatie een petitie ingediend om het over de hele wereld legaal en toegankelijk te maken.

Aquamation heet bij ons ook eens “resomeren”, komt nu naar voren als een van een aantal nieuwe praktijken aan het einde van de levensduur die een mildere impact op het milieu hebben dan traditionele begrafenisopties. Nu de realiteit van klimaat en ecologische ineenstorting ons agressief op de hielen zit terwijl we ons derde jaar van een steeds tragischere wereldwijde pandemie ingaan, is het vaak taboe-onderwerp van de dood zelden meer openlijk besproken dan vandaag. Zelfs onze sterfgevallen brengen milieukosten met zich mee, en de urgentie om onze ecologische voetafdruk te beperken, dwingt ons ertoe te heroverwegen hoe we onze dodelijke vleespakken achterlaten.

In de VS heeft de uitvaartsector een gigantische impact op het milieu

Ongeveer 1,4 miljoen acres land in de VS wordt gebruikt voor begraafplaatsen . Lichamen worden begraven met jaarlijks 4 miljoen gallons balsemvloeistof gemaakt van zeer kankerverwekkende chemicaliën, waaronder formaldehyde, oplosmiddelen en ontsmettingsmiddelen. Traditionele begrafenissen kunnen kisten zijn die zijn gemaakt van 150 miljoen planken hardhout, en grafvoeringen die in de grond worden gegoten, zijn gemaakt van beton, plastic of brons – verre van biologisch afbreekbare materialen.

Klassieke crematie op basis van een vlam, neemt misschien niet veel land in beslag zoals bij traditionele begrafenissen, maar ze hebben hun eigen soort negatieve gevolgen voor het milieu. Crematies, nu de keuze van begrafeniskeuze voor meer dan de helft van alle Amerikanen , vereist het verbranden van aardgas bij temperaturen tussen 1400 en 1900 graden Fahrenheit. Ze produceren jaarlijks naar schatting 360.000 pond CO2-uitstoot in de VS.  In Europa daarentegen zijn er ook de crematieovens die werken op elektriciteit.

De Environmental Protection Agency meldt ook dat crematie met vlammen een “ belangrijke bron van kwikemissies” is als gevolg van tandvullingen en kwik in bloed en weefsels, en mogelijk heeft geleid tot het vrijkomen van 1,8 ton kwik in het milieu vanaf januari 2021.  Hierbij spreken we heel duidelijk over de VS en niet over Europa, waarbij veel Europese landen strenge normen opleggen bij de uitstoot van crematies.  In België wordt een crematieoven bewaakt door zeer zware grote filterinstallaties waarbij er amper uitstoot is.  De gemiddelde schoorsteen van de Vlaming, waarbij alles verbrand kan worden, vervuilt veel meer.

Nederlandse onderzoekers

Dit ondanks het feit dat Nederlandse onderzoekers al hebben vastgesteld dat aquamatie de laagste milieu-impact heeft van alle andere begraafmogelijkheden . “De gemakkelijkste manier om het te begrijpen, is dat het een alternatief is voor begraven en cremeren”, zegt Samantha Sieber, vice-president onderzoek bij Bio-Response Solutions, een bedrijf in Indiana dat zich richt op niet-verbrandende technologieën. “Je krijgt nog steeds een urn met as, maar die gebruikt geen vuur. Het is een proces op waterbasis en het is duurzamer.”

Sieber heeft getuigd voor de regulering en legalisatie van aquamatie voor menselijke resten in hoorzittingen van de staat Senaat in Noord-Amerika. Ze heeft bijgedragen aan de hangende wetgeving in 15 staten en hoopt dat de meeste van hen tegen het einde van het jaar wetsvoorstellen zullen aannemen om aquamatie te legaliseren. Ze lobbyt al bijna tien jaar voor sommige van deze rekeningen.

Terwijl Bio-Response Solutions de technologie voor aquamatie aanbiedt, moet de thuisstaat Indiana de praktijk nog legaliseren. Geïnteresseerde inwoners worden gedwongen af ​​te reizen naar een van de twintig andere staten waar aquamatie is goedgekeurd . “Economisch gezien zou je zaken in je staat willen houden, en veel mensen gaan de staat – verre afstanden – uit voor aquamatie,” zei Sieber.

Overtuigende bestuursorganen om de praktijk te legaliseren hangt grotendeels af van de politieke demografie van de staat. Volgens Sieber, terwijl liberale staten de neiging hebben om voor de praktijk te leunen vanwege de voordelen voor het milieu, hebben conservatieve staten een delicaat kader nodig dat rekening houdt met de potentiële economische gevolgen. Ondanks dat er geen verschil is in de kosten van de staatsinfrastructuur tussen aquamatie en vlamcrematie, blijft het een uitdaging om bestuursorganen te overtuigen om de praktijk te legaliseren, vooral wanneer “je het moet opnemen tegen honderd andere problemen”, zei Sieber.

In British Columbia, Canada, hebben burgers en professionals in de uitvaartzorg de Aquamation BC Coalition opgericht om de provinciale overheid een verzoekschrift in te dienen om aquamatie als optie toe te staan. Davis zit in het bestuur van de coalitie en zei dat ze legalisatie als een ‘no brainer’ beschouwt, aangezien meer dan 80 procent van de overleden lichamen in British Columbia met vlammen wordt gecremeerd – een van de hoogste crematiecijfers in Noord-Amerika.

Davis is ervan overtuigd dat aquamatie nog logischer is dan groene begrafenissen, een andere milieuvriendelijke optie die balseming achterwege laat en het gebruik van biologisch afbreekbare materialen aanmoedigt. Groene begrafenissen vereisen het gebruik van land dat is gecertificeerd voor het specifieke gebruik ervan, wat de complexiteit en de kosten kan vergroten.

“In plaats van te proberen zelfs 40 procent van de mensen te overtuigen om groene begrafenissen te overwegen,” zei Davis, “lijkt het een verstandiger beslissing om te zeggen: ‘Oké, we hebben een overweldigend groot aantal mensen die voor crematie kiezen, dus waarom zouden we dat niet doen? we bieden gewoon betere, schonere en groenere crematiemogelijkheden, en dan heeft iedereen de keuze?”

Menselijke compostering staat centraal

Aquamatie is echter niet eens de meest radicale benadering van milieuvriendelijke begrafenissen. Sommige mensen gaan zelfs zo ver dat ze het menselijk lichaam gewoon direct in compost veranderen – een proces dat technisch natuurlijke organische reductie (NOR) wordt genoemd (humusatie). Het lichaam wordt in een vat of direct in de grond naast stro en houtsnippers geplaatst. De overblijfselen mogen op natuurlijke wijze ontbinden en daarbij komen grote hoeveelheden warmte vrij die ziekteverwekkers, virussen en bacteriën elimineren. In zes tot acht weken heb je een bruikbare, voedzame grond die kan worden gebruikt om planten en bomen te laten groeien.

Volgens Troy Hottle , een duurzaamheidsanalist en adviseur van het composteringsbedrijf Recompose, gebruikt NOR voor menselijke resten een achtste van de energie van vlamcrematie, waarmee het equivalent wordt bespaard van de energie die nodig is om 49.000 huizen in de VS een jaar lang van stroom te voorzien.

In werkelijkheid weerspiegelt het proces de composteringspraktijken die worden gebruikt in een typische achtertuin. Maar het is geen verrassing dat veel mensen niet zo enthousiast zijn over het idee om menselijke resten te gebruiken om hun planten te laten groeien.

Na een langdurige campagne van advocaten werd NOR voor menselijke resten in de staat Washington in 2019 legaal gemaakt. Colorado en Oregon volgden respectievelijk in mei en juni 2021. New York en Californië lopen niet ver achter.

Het in Washington gevestigde Herland Forest Natural Burial Cemetery , een geregistreerde liefdadigheids- en coöperatieve gemeenschap die actief is sinds de jaren ’90, was de eerste organisatie die in juli 2020 een vergunning ontving om het gebruik van NOR voor menselijke begrafenis toe te staan. Walt Patrick, president en trustee van Herland Forest, vertelde The Daily Beast: “Dit is voor mensen die weer deel willen uitmaken van de natuur en dat willen doen op een manier die het milieu niet schaadt.”

Patrick gelooft dat culturele programmering het grootste obstakel is dat mensen ervan weerhoudt andere keuzes te maken rond het levenseinde, zoals NOR. “Zien is geloven”, zei hij. “Het concept dat je op een andere manier naar huis kan, wordt verankerd door de commercialisering die door de media wordt ondersteund en gevalideerd.”

En ongeacht wat de voorkeuren van mensen zijn voor milieuvriendelijke begrafenissen, “alle opties zijn nodig”, benadrukte Sieber. “Er zijn natuurlijke organische reductie, groene begrafenis en zelfs traditionele begrafenis nodig, waarbij sommige dingen zijn veranderd.”

Rouwen, opnieuw gedefinieerd

Margaret Verschuur was opgetogen toen ze voor het eerst hoorde over groene begrafenissen. “Ik had voor crematie gekozen omdat ik wilde dat mijn lichaam zou worden verspreid in de wilde plaatsen waar ik van hou, in plaats van een perceel te hebben op een begraafplaats waar de natuur niet floreert”, vertelde ze aan The Daily Beast. “Maar als tuinier weet ik hoe voedzaam mijn lichaam is en hoe intense hitte de meeste van deze voedingsstoffen vernietigt en het milieu vervuilt.” Ze voelde zich meteen aangetrokken tot het idee van een groene begrafenis, als “een manier voor mijn lichaam om daadwerkelijk bij te dragen aan natuurlijke groei.”

De afgelopen twee jaar heeft Verschuur samen met haar lokale gemeenschap op Cortes Island in British Columbia een groene begraafplaats gecreëerd naast een van de twee nabijgelegen begraafplaatsen. “Ik denk dat het beschikbaar hebben van natuurlijke begrafenis in onze gemeenschap al een impact heeft”, zei ze. “In plaats van een lichaam dat vele kilometers verderop wordt gecremeerd, wordt het dicht bij huis begraven. Ik denk aan drie van de recente begrafenissen en realiseer me dat als er geen natuurlijke begrafenis was geweest, er waarschijnlijk helemaal geen dienst zou zijn geweest, of in ieder geval pas na COVID.

Toen Karen J., inwoner van Cortes Island (ze verzocht haar achternaam niet bekend te maken vanwege privacykwesties rond haar familie) in april 2021 het nieuws ontving van de dood van haar zoon, belde ze Verschuur, die net de laatste papieren aan het afronden was voor de goedkeuring van de green. grafperceel. “Oorspronkelijk dacht ik dat ik hem zou laten cremeren”, vertelde ze aan The Daily Beast.

“Maar toen kreeg ik deze nachtmerrie, en ik zag deze enorme industriële gasoven aangaan en het bracht me terug naar de Holocaust, en ik voelde dat ‘Nee, ik kan de crematie niet doen.’ Ik was geïnteresseerd in natuurlijke begrafenis omdat de persoon is begraven in natuurlijke materialen, of het nu een houten kist is, of in het geval van mijn zoon, gehuld in katoenen lakens. Het draait allemaal om het op natuurlijke wijze ontbinden en terugbrengen naar de aarde.”

Karen raakte direct betrokken bij de voorbereiding van het lichaam van haar zoon, een optie die de meeste mensen niet kennen. “Het proces van het wassen van mijn zoon en hem inpakken en hem dan in het graf laten zakken, en dan de aarde erop scheppen en het gat opvullen; het was zo therapeutisch. Ik ben zo dankbaar dat ik die voorbereiding met mijn zoon heb mogen doen. Dat was een van de grootste factoren in mijns inziens genezing in het rouwproces. Omdat het een laatste liefdevolle daad was die ik als moeder voor mijn zoon kon doen.”

Verschuur beaamde diezelfde gevoelens en kijkt ernaar uit dat haar eigen begrafenis een positieve impact kan hebben, ook al is die bescheiden. “Ik heb zoveel van deze aarde genomen. Als ik sterf, wil ik dat mijn laatste daad er een is waarin ik iets teruggeef.”

Belangrijk: in dit artikel staan opties voor lijkbezorgingen die in België/Vlaanderen (nog) niet wettelijk zijn toegestaan op datum van de publicatie van dit artikel.

Eigen redactie, thedailybeast.com, recompose.life, ndfa.org